*_برفستان_*سهراب و نقاشی🎨
اهل كاشانم
پیشه ام نقاشی است
گاه گاهی قفسی میسازم با رنگ، می فروشم به شما
تا به آواز شقایق كه در آن زندانی است
دل تنهایی تان تازه شود
چه خیالی، چه خیالی، ... میدانم
پرده ام بیجان است.
خوب میدانم، حوض نقاشی من بی ماهی است.
سهراب سپهری تقریبا از زمان تحصیل در دانشسرای مقدماتی به نقاشی می پرداخت. نقاشی های او در این زمان غالبا الهام گرفته از طبیعت بودند. سه پایه و رنگ را برمی داشت و به دشت های اطراف خـانه مـی رفت و اکثرا با رنگ و روغن کار می کرد.
موضوعاتی که کار می کرد، مناظر طبیعی و افراد خانواده بودند. او تا این زمان کارهایی تقریبا واقعگرایانه داشت.
اولین باری که او به تصرف و دخالت در طبیعت پرداخـت، زمانی بـود که منوچهر شیبانی با او درباره نقاشی، دانشکده هنر و هنر مدرن سخن گفته بود. بعد از آشـنایی و گفت‌وگو دربارهء هنر مدرن و دخل و تصرف در طبیعت،اولین کـار ذهـنی و غیرطبیعی او شکل گرفت و آن تابلویی بود که درختی را شبیه سربازی در حال سلام نظامی دادن نشان می داد.
سهراب سپهری در نقاشی از دستاوردهای زیبایی شناختی شرق و غرب بهره‌مند گشته بود که این تأثیرها در آثارش جلوه گر بودند.
در آثار نقاشی اش رویکرد نوین و متفاوتی داشت به‌طوری‌که فرم‌های هندسی نخودی و خاکستری رنگش با تمامی نقاشان فیگوراتیو همزمانش متفاوت بود.
او در نقاشی به شیوه‌ای موجز، نیمه انتزاعی دست یافت که برای بیان مکاشفه‌های شاعرانه اش در طبیعت کویری کارگشا بود.
سپهری بیشتر نمایشگاه‌های داخلی آثار نقاشی اش را در «گالری سیحون» برگزار می‌کرد و عادت نداشت که برای روز معرفی در نمایشگاه شرکت کند.
نقاشی وی هرچه پیش رفته کمتر به وسیلهٔ کنترل مستقیم قلم مو پدید آمده و در سری آثار متاخرش بیشتر رفتاری فی البداهه توسط ابزارهای غیر سنتی نقاشی ست.
شهروز نظری در این باره می‌نویسد: او در آخرین دوران کاری اش به تکنیکی از بافت‌گذاری (texture) دست یافت که تا به امروز برای بسیاری از هنرمندان دست نیافتنی به نظر می‌رسد. درخت‌های او نتیجه پرهیزش از رنگ‌گذاری با قلم مو هستند. او در این آثار حوادث رنگی را تبدیل به موضوع آثارش می‌کند. استفاده از کاردک‌های بزرگ چوبی و رنگ‌های رقیق شده و بافت ریز و درهم شده پارچه‌های بوم محصول تحقیقات وسیع او بر نقاشی آن سال‌های غرب (آبستره) و شگردهای نقاشی سنتی مشرق زمین است.
